FEVZÎ, Gergerî-zâde Mehmed Fevzî Efendi

(d. ?/? - ö. 1151/1738-39)
divan şairi
(Divan/Yazılı Edebiyat / 18. Yüzyıl / Anadolu-Osmanlı-Türkiye)
ISBN: 978-9944-237-86-4

Asıl adı Mehmed’dir. İlmiye sınıfı mensuplarından Gergerî Ahmed Efendi’nin oğludur. Babasına nispetle Gergerî-zâde sanıyla tanındı. İyi bir eğitim almış olan Mehmed Fevzî Efendi, mülazemet sürecini tamamladıktan sonra önce hariç medresesi müderrisliği yaptı. Daha sonra dâhil rütbesine yükseldi. Fevzî’nin yaptığı görevlere ilişkin bilgilerin yer aldığı tek kaynak durumundaki Âdâb-ı Zurafâ’nın nüshalarının fizikî durumlarından kaynaklanan problemler dolayısıyla şairin görevlerine ilişkin zaman ve mekân kayıtları tespit edilememiştir (Erdem 1994: 243). Sicill-i Osmânî’de (Akbayır 1996: 524) şairin devriye mollası olduğu bilgisi bulunmaktadır. Mehmed Fevzî Efendi 1151/1738-39 yılında vefat etti. Âdâb-ı Zurafâ’da İbrâhim Paşa’nın –muhtelemen Dâmâd İbrâhim Paşa– iltifatına mazhar olan Fevzî’nin akranları arasında ilmi, irfanı ve nükteli kişiliğiyle tanınan yetenekli bir şair olduğunu kayıtlıdır (Erdem 1994: 243).

Kaynaklarda şairin eseri olup olmadığına ilişkin bir kayıt yoktur.

Kaynakça

Akbayar, Nuri (hzl.) (1996). Mehmed Süreyyâ, Sicill-i Osmânî. C. 2. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay. 524.

Erdem, Sadık (hzl.) (1994). Râmiz ve Âdâb-ı Zurafâ’sı, İnceleme-Tenkidli Metin-İndeks-Sözlük. Ankara: AKM Yay. 242-243.

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Mehmet Nail Tuman, Tuhfe-i Na’ilî, Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. C. 2. Ankara: Bizim Büro Yay. 792.

Madde Yazım Bilgileri

Yazar: DOÇ. DR. MEHMET GÜRBÜZ
Yayın Tarihi: 16.09.2014
Güncelleme Tarihi: 09.12.2020

Eserlerinden Örnekler

Gazel

Pür itdi çarhı her sehar efgân-ı andelîb

Hoş geldi gonçeye dil-i nâlân-ı andelîb

 

Geçdi visâl-i gonçeden ammâ ki dâʿimâ

Hârın cefâsı bâʿis-i giryân-ı andelîb

(Erdem, Sadık (hzl.) (1994). Râmiz ve Âdâb-ı Zurafâ’sı, İnceleme-Tenkidli Metin-İndeks-Sözlük. Ankara: AKM Yay. 243.)


Şarkı

Gel külbe-i ahzânıma ey serv-i revânım

Cevr itme yiter bende-i mahzûnı unutma

 

Kan ağlamadan kalmadı hîç tâb u tüvânım

Cevr itme yiter bende-i mahzûnı unutma

(Erdem, Sadık (hzl.) (1994). Râmiz ve Âdâb-ı Zurafâ’sı, İnceleme-Tenkidli Metin-İndeks-Sözlük. Ankara: AKM Yay. 243.)