Madde Detay

Asıl adı Abdülbâkî'dir. Gülşenî tarikatindendir. Edirnelidir. Mühür yapımında zamanın ustalarından idi. Mühürcü Derviş Bâkî olarak tanındı Gençliğinde eğitimini tamamladı. Enîsü’l-Müsâmirîn'e göre uzun yıllar Arap ve Acem diyarını gezdi. 1043/ 1633-34'te Edirne'ye döndü. Edirne Muradiye hekimbaşısı idi. Abdurrahman Hibrî, Enîsü’l-Müsâmirîn'i kaleme aldığında bu görevindedir. Görevindeyken 1075/1664-65 tarihinde vefat etmiştir (Çapan 2005: 310; Özcan 1989: C. III 672; Mehmed Süreyyâ 1308-15/ 1890-97: 3/296; Kazancıgil 1996 : 136).

Çapan, Pervin (hzl.) (2005). Mustafa Safâyî Efendi Tezkire-i Safâyî: Nuhbetü’l-Âsâr Min Fevâ’idi’l-Eş’âr İnceleme-Metin-İndeks. Ankara: AKM Yay.

Erdem, Sadık (1988). "Mehmet Salih Yümnî-Tezkire-i Şuarâ-yı Yümnî". Türk Dünyası Araştırmaları Dergisi (55): 98.

İpekten, Halûk, M. İsen, R.Toparlı, N. Okçu ve T. Karabey (1998). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay.

Kazancıgil, Ratip (hzl.) (1999) Abdurrahman Hibrî Enîsü’l-Müsâmirîn. Edirne Tarihi. Edirne: Edirne Valiliği Yay.

Kurnaz, Cemal ve M. Tatçı (hzl.)(2001). Mehmed Nâil Tuman Tuhfe-i Nâilî-Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. Ankara: Bizim Büro Yay.

Özcan, Abdulkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi Şakâ’ik-i Nu’mâniyye ve Zeyilleri “Vakâyiü’l-Fuzalâ”. C. 3. İstanbul: Çağrı Yay.

Mehmed Süreyyâ (1308-15/ 1890-97). Sicill-i Osmânî. C. I-IV. İstanbul: Matbaa-i Âmire.

Müstakimzâde Süleyman Sadeddin (2000). Mecelletü’n-Nisâb fi’n-Nisbi ve’l-Künâ ve’l-Elkâb. (Tıpkı Basım) Ankara: KB Yay. 364.

'İşve mest ü sâgar-ı çeşm ise leb-rîz-i nigâh

Gamze huşyâr-ı tegâfül şîve engîz-i nigâh

Gülbün-i gülzâr-ı lutfı remz-i sîr-âb-ı sitem

Gonce-i nâz-ı kirişme hande-âmîz-i nigâh

Âh bî-dil nâle müstagnî temennî bî-niyâz

Oldı dil-sûz-ı tesellî âteş-i tîz-i nigâh

Gamze-dâr-ı vey tegâfülle ilâc itmiş hakîm

Çeşm-i nâz eyler Şifâyî yine perhîz-i nigâh

(Erdem, Sadık (1988). "Mehmet Salih Yümnî-Tezkire-i Şuarâ-yı Yümnî". Türk Dünyası Araştırmaları Dergisi (55): 98)

Tâze dilber kolunu dâg yakar ise yakışur

Gâyet a'lâ yaraşur tâze nihâl üstüne gül

(Özcan, Abdülkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi, Vekâyiü’l-Fuzalâ. Şakâyık-ı Nu'mâniye ve Zeyilleri 5 C. İstanbul: Çağrı Yay. C. III. 672).

Şâh-ı aşkın bir vezîr-i kâr-dânıdır gönül

Mülk-i derdün hak bu kim sâhib-kırânıdır gönül

Okların gözle o hûn-rîzün şikâf-ı sînede

Ey Şifâyî kal'a-yı ten dîdebânıdır gönül

(Abdurrahman Hibrî (1999). Enîsü’l-Müsâmirîn. Edirne Tarihi. (Çev. Ratib Kazancıgil). Edirne Valiliği. Edirne. 136)