Madde Detay

XV. asır şairlerinden olan Ma’nevî’nin hayatı hakkında kaynaklarda herhangi bir bilgi yoktur. Nizâmî-i Gencevî’nin Mahzenü’l-Esrâr’ına, Anadolu’da, Mahzenü’l-Ebrâr isimli bir nazire yazmışsa da müellif gibi eser hakkında da kaynaklarda herhangi bir malumat bulunmamaktadır. Bu eserle ilgili ilk bilgilere, Fâtih çağı müelliflerine ait bir katalogda rastlanılmaktadır. Katalogdaki kayıttan hareketle metni tanıtan İsmail Ünver, şairin Anadolu’ya Fâtih zamanında geldiğini, padişahtan kabul gördüğünü, Mahzenü’l-Ebrâr’ın 874/1469 tarihinde yazılmasının da bu bilgileri doğruladığını bildirmektedir (Ünver 1986: 118). Türkçe eser kaleme alıp almadığına dair günümüze bir kayıt ulaşmayan şairin Mahzenü’l-Ebrâr’ı Farsça olup 36 bölümden oluşmaktadır. Ma’nevî, Nizamî’den farklı olarak hem makale hem de hikâyeler için makale başlığını kullanmıştır. Toplam 3238 beyitten meydana gelen manzume Nizamî’nin eserine göre oldukça farklı bir düzene sahiptir. İşlediği konular bakımındansa genellikle Mahzenü’l-Esrâr’a benzemekte, sadece zaman zaman ondan ayrılmaktadır. Mesnevînin bir bölümünü Mahzenü’l-Esrâr’a ayıran Ma’nevî’de Nizamî etkisi açıkça görülmektedir (Erişen 1992: 301). Eserin Süleymaniye Kütüphanesi Fatih Kısmı No. 4080/1’de kayıtlı bir nüshası vardır.

Erişen, Gülgün (1992). “Bursalı Rahmî ve Gül-i Sad-berg’i”. Türkoloji Dergisi 10 (1): 285-315.

Kartal, Ahmet (2013). Doğu’nun Uzun Hikâyesi - Türk Edebiyatında Mesnevî. İstanbul: Doğukütüphanesi.

Şentürk, Ahmet Atillâ , A. Kartal (2010). Eski Türk Edebiyatı Tarihi. İstanbul: Dergâh Yay.

Ünver, İsmail (1986). “Ahmed-i Rıdvân”. TTK Belleten L (196). Ankara: TTK Yay. 73-125.