Madde Detay

Abdüşşekür Dinçer, Trabzon’un Çaykara ilçesinin Maraşlı köyünde h.1317’de (M.1901-1902) dünyaya gelmiştir (Duman 1995: 78-79; Yüksel 1993: 35; Çakır 2019). Hayat Hikâyesi adlı şiirinde “Tarih 317 annem beni doğurdu” (Yüksel 1993: 36) ifadesinden doğum tarihinin miladi 1901 ya da 1902 olduğu anlaşılmaktadır. Dinçer’in babasının adı Nuri, annesinin adı Fadime’dir. Aile lakabı Hüseyinefendioğlu’dur. Babasından sonrakilere ise Nuriler sülalesi denilir. İki evlilik yapan Dinçer’in ilk eşinin adı Gülhatun’dur ve bu hanımından Mehmet, Mustafa, Mürvet adında üç çocuğu, ikincisi hanımı Gülsüme’den de Rıfkı ve Emriye adında iki çocuğu vardır (Çakır 2019). Öğrenimini Maraşlı köyündeki medresede tamamlayan Dinçer, imamlık diploması alır. Askere gidene kadar imamlık yapar. Askerlik görevini yaptıktan sonra ticarete başlar. Daha sonra ticareti de bırakır ve şiirle uğraşır (Yüksel 1993: 35). Bir süre de Ankara Haymana’da kalıp ticaretle uğraşır, sonra tekrar Çaykara’ya döner. Astım hastalığından dolayı ticari hayatı uzun sürmez, genç yaşta (Çakır 2019) 12 Ekim 1957 tarihinde vefat eden Dinçer’in mezarı Maraşlı köyündeki aile mezarlığındadır (Duman 1995: 78-79; Yüksel 1993: 35; Çakır 2019).

Şiirlerinden bazılarını Altay Yiğit yayımlamıştır. Bu şiirlerinden ikisine Mustafa Duman eserinde yer verir (1995: 78-79). Çaykara Folkloru adlı dergide Dedim Dedili ve Rüyada Aşk Badesini İçiş adlı iki şiirinin yer aldığını belirtir (Duman 1995: 80). Şiirlerinde mahlas kullanmayan Dinçer, çileli ve sıkıntılı bir hayat sürmüştür. “Hayat Hikâyesi” başlıklı şiirinde doğumundan itibaren geçirdiği macerayı, çileli hayatını anlatır. Yüksel, âşığın Hayat Hikâyesi, İlahi, Ölüm, Mezar, Sevgili ile Konuşma (Yüksel 1993: 36-44) adlı şiirlerine eserinde yer verir. Bu şiirlerde âşığın karamsar ruh hâli söz konusudur. Hem dörtlük hem de beyit nazım birimini kullanan âşığın dili sade ve anlaşılırdır. Yaprak destan geleneğinde şiirler de yazmıştır.

Abdüşşekür’ün oğlu Rıfkı’dan olan torunu Adnan Dinçer’in aktardığına göre dedesinin yazdığı piyesler de vardır ve bunlar köy enstitülerinde oynanmıştır, fakat bunlar elde mevcut değildir. Ayrıca dedesinin şiirlerinin bir kısmını kitaplaştırmak üzere o zamanın kaymakamı Özer Türk’ün aldığını fakat şiirlerin akıbeti hakkında bir bilgiye sahip olmadığını belirtir. Adnan Dinçer, dedesinin elinde kalan şiirlerinin de 1957’de evinin yanması üzerine eviyle birlikte yandığı bilgisini paylaşır. Dedesinin şiirlerinin bir kısmını ise o dönem öğretmen olan Osman Osmançelebioğlu’nun da derlediği bilgisini aktarır (Çakır 2019).