Madde Detay

Asıl adı İbrahim’dir. Şerbetçi-zâde İbrahim Efendi sanıyla tanınmıştır. Bursalıdır. Hattattır. 932/1525-26 yılında vefat etti. Sicill-i Osmânî’de (Akbayır 1996: 744) 940 yılından sonra vefat ettiği kayıtlıdır. “Şerbetçizâde (932)” ibaresi vefatına tarihtir (Müstakîm-zâde Süleymân Sa‘âdeddîn 1928: 48). Yetîm Efendi’den hüsnühat öğrenerek 889/1484-85 yılında icazet aldı. Kendisi de usta bir hattat olan Şerbetçi-zâde İbrahim Efendi, meşhur hattatlar Şeyh Hamdullah ve Ahmed Karahisârî’nin muasırıdır. İbrahim Efendi ile Ahmed Karahisârî’nin mektup yoluyla hat konusunda yaptıkları tartışmaları meşhurdur. Daha sonra İstanbul’da görüştüklerinde aralarındaki bu çekişme muhabbete dönüşmüştür.

Şair hakkında bilgi veren kaynaklar onun edebî kişiliğine ilişkin bir değerlendirme yapmaksızın ve eseri olup olmadığına dair bilgi vermeksizin Türkçe ve Farsça şiirleri olduğunu belirterek tek bir Farsça beytine yer vermişlerdir.

Akbayır, Nuri (hzl.) (1996). Mehmed Süreyyâ, Sicill-i Osmânî. C. 3. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.

Karatay, Halit (2008). Hattat Divan Şairleri. Ankara: Akçağ Yay.

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatcı (hzl.) (2001). Mehmet Nâil Tuman, Tuhfe-i Nâilî- Dîvân Şâirlerinin Muhtasar Biyografileri. Ankara: Bizim Büro Yay.

Müstakîm-zâde Süleymân Sa‘âdeddîn (1928). Tuhfe-i Hattâtîn. Hzl. İbnül Emîn Mahmûd Kemâl İnal. İstanbul: Devlet Matbaası.

Şemseddin Sâmî (1316). Kâmusu’l-A’lâm. C. 4. İstanbul: Mihran Matbaası. 2846.

Kâmilî bâyed ki deryâbed usûl-i hatt-ı nîk

Verne her nâkıs nedâned şîve-i Yâkût çîst

(Şemseddin Sâmî (1316). Kâmusu’l-A’lâm. C. 4. İstanbul: Mihran Matbaası. 2846.)