Madde Detay

İstanbul Eyüp’te doğdu. Hayatı hakkında eldeki bilgiler sınırlıdır. Musâhib Mustafa Paşa’nın hizmetkârlarından Çorlulu Mustafa Ağa’nın oğludur. Bundan dolayı “Çorlulu-zâde Eyyûbî Kâzım Efendi” sanıyla tanındı. Müderrislik yaparken 1139/1726-27 yılında kırk yaşına girmeden öldü. Tuhfe-i Hattâtîn’de “Ca’ale’l-cennete misvâh” mısraı ölümüne tarih olarak düşürülmüştür (Müstakîm-zâde 1928: 457).

Kaynaklarda Kâzım’ın herhangi bir eserinin olup olmadığı hakkında bilgi bulunmamaktadır. Hüsn-i hattın sülüs ve nesih çeşitlerini önce Kuruşçu-zâde Ahmed Efendi’den daha sonra da Hoca Mehmed Râsim Efendi’den meşk eden (Müstakîm-zâde 1928: 457) Kâzım Efendi, hem hattatlığıyla hem de şairliğiyle tanınmıştır. Sâlim, Kâzım’ın şairliğinden övgüyle bahseder (İnce 2005: 591).

Akbayar, Nuri (hzl.) (1998). Mehmed Süreyya, Sicill-i Osmânî (Yâhud Tezkîre-i Meşâhir-i Osmânî). C. 3. İstanbul: KB-Tarih Vakfı Ortak Yay. 878.

Çifçi, Ömer (hzl.). Fatîn Davut, Hâtimetü’l-Eş’âr, (Fatîn Tezkiresi), Ankara: KTB. Yay. E-kitap: http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/belge/1-83503/fatin-davud---hatimetul-esar.html [erişim tarihi: 05.01.2014]. 351.

İnce, Adnan (hzl.) (2005). Tezkîretü’ş-Şu’arâ, Sâlim Efendi. Ankara: AKM Yay. 591.

İpekten, Halûk, Mustafa İsen, Recep Toparlı, Naci Okçu ve Turgut Karabey (1998). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay.

Karatay, Halit (2008). Hattat Divân Şâirleri. Ankara: Akçağ Yay.

Kurnaz, Cemâl ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Mehmed Nâil Tuman, Tuhfe-i Nâilî -  Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. C.II. Ankara: Bizim Büro Yay. 838.

Müstakîm-zâde Süleymân Sa’deddin (1928). Tuhfe-i Hattâtîn. İstanbul.

Sultan III. Ahmed’in Ziyaret Ettiği Murakka’a Söylediği Tarih

Cenâb-ı sâhib-i seyf ü kalem Sultân Ahmed Hân

Zamân-ı devletinde oldı erbâb-ı hüner hoş-hâl

Kadr-dân pâdişâh-ı ma’delet-güster şeh-i Cem-fer

Odur zînet-fezâ-yı safha-i mecmû’a-i ikbâl

Husûsân hoş musanna’ bir murakka’ yazdı kim şimdi

Temâşâsına kaldı şeyh ü şâbı şevk ile meyyâl

O şâhın oldı el-Hakk reşha-i kilk-i hümâyûnı

Letâfetle zerâfetle ruh-ı ‘irfâna müşgîn-hâl

Cihânı böyle bî-hemtâ eserle eyledi hayrân

Ki âsâr-ı selefde gördi vardur nice kîl ü kâl

Be-nâm-ı Ahmed-i Muhtâr mu’ammer ola devletle

Gele tâ kim lisâna harf elif ü hâ u mîm ü dâl

N’ola Kâzım çıkarsa safha-i mühr üzre târîhin

Cihân-ârâ murakka’ yazdı Sultân Ahmed ‘âle’l-‘âl

(Müstakîm-zâde Süleymân Sa’deddin (1928). Tuhfe-i Hattâtîn. İstanbul. 457).

Vâhib Çelebi İle Ortaklaşa Söyledikleri Gazelden 

Dil o bütün ki zahım-hâr-ı tîr-i nâzişidir

Fezâ-yı sîne nişângâh-ı âzmâyişidir

Misâl-i gonca-i ter olma leb-güşâ gayre

Eden esîr-i kafes bu hezârı nâlişidir

Bu gûne nev-be-nev-i nazm-ı tâze ey Kâzım

Cenâb-ı Vâhib-i tîz-tab‘ın âzmâyişidir

(İnce, Adnan (hzl.) (2005). Tezkîretü’ş-Şu’arâ, Sâlim Efendi. Ankara: AKM Yay. 591).