Madde Detay

Koç Ali mahlasıyla tanınan Ali Koç, 3 Şubat 1950 tarihinde Ankara'nın Çubuk ilçesinde dünyaya gelmiştir. Baba tarafından Çubuk ilçesinin Meşeli köyünden olduğunu ifade eden âşığın anne tarafı Sulakyurt ilçesinin Hamzalı köyündendir ve annesi Hamzalı Ocağı'na mensuptur. Âşık, memleketine olan sevgisini "Kalırım Elbet" adlı şiirinde şöyle dile getirir: "Vilayet Ankara Çubuk Kazası/ Meşeli köyümdür tanırım elbet/ Üç başın üstünde taç göl yaylası/ Güzelin kadrini bilirim elbet". Ali Koç, meslek lisesi mezunudur. Fatma Hanım ile 1969 yılında evlenen âşık, biri erkek biri de kız olmak üzere iki çocuk babasıdır. 1973 yılında Ankara Büyükşehir Belediyesinde teknik personel olarak çalışma hayatına başlar ve 1998 yılında Altındağ Belediyesinden emekli olur. Âşık hâlen Ankara'da ailesiyle birlikte yaşamaktadır (Turan 2000: 185).

Ali Koç'un sazda ve sözde bir ustası yoktur ancak 16 yaşında iken Ulucanlar'da Hüseyin Coşar'dan çok kısa bir süre saz dersi alır. Âşığın sanatçı kişiliğinin oluşması bir rüya sonucu gerçekleşir. 28 Ekim 1994 tarihinde hayatının büyük bir boşluğa girdiğini hissetmeye başlayan âşık, o güne dek Yaradanı ve yaratılanı hiç düşünmez. Beynini saran düşünceler kendisini daha da yoğun bir sıkıntıya sevk eder. Yaklaşık 10 gün süren bu zorlu süreç sonrası Ali Koç, ailesiyle helalleşerek öğlen vakti uykuya dalar. Uykuyla uyanıklık arası karışık düşünceler içindeyken karşısına bir kapı çıkar ve bu kapıdan girerek halkalar içinde seyahat eder. Söz konusu seyahat onu 'bir'e ulaştırır ve âşık, adeta bir noktaya damladığını hisseder. Hayatının dönüm noktası olarak kabul ettiği 6 Kasım 1994 tarihinde gerçekleştirdiği bu manevi seyahatin kendisinde yarattığı etkiyi "Bu seyahate saklı gittik, Haklı geldik" sözleriyle ifade eder. Bade içmediği bu rüya sonrası ilk şiirini yazar. Şiirlerini Koç Ali mahlasıyla irticalen söyleyen Ali Koç, kendisini halk âşığı değil, Hakk âşığı olarak görür ve bu doğrultuda şiirlerini Hakk'ın rızasını kazanmak amacıyla Hakk için yazar ve Hakk'a sunar. "Sana" adlı şiirinde bunu şöyle dile getirir: "Âlemlerin Rabbi yaradanımsın/ Karanlık geceyi nur edenimsin/ Gönül gözlerimi gör edenimsin/ Şükür sana tövbe sana hamd sana". Şiirlerinde ağırlıklı olarak Hz. Muhammed'e, Ehl-i Beyt'e, Hz. Fatıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'e olan muhabbetinin yanı sıra 12 İmam, Hoca Ahmed Yesevi ve Hacı Bektaş Veli gibi gönül erlerine olan saygı ve muhabbeti de sık sık dile getirir. Ayrıca Kerbela acısını derinden hisseden âşık, şiirlerinde bu konu üzerinde de hassasiyetle durur. Bununla birlikte günlük hayat unsurları, anne-baba sevgisi ve ulaşılamayan sevgili hakkında yazdığı şiirleri de mevcuttur (Turan 2000: 186-191).