Madde Detay

Saraybosna'da doğan şairin asıl adı Ahmed'dir. İstanbul'a gelip Köprülüzâde Fâzıl Ahmed Paşa'ya intisap etmiştir. (Çapan 2005: 362). Süleymaniye semtinde oturduğu için Süleymaniyeli Ahmed veya Süleymaniyeli Tâlib diye tanınmıştır. Sadâret mektupçusu, divan hocası (Özcan 1989: 676) daha sonra da reisülküttap olmuş ve "tâlibü'l-gayb" terkibinin gösterdiği 1085/1674-75 yılında reisülküttap iken vefat etmiştir. Ölüm tarihi Safâyî'de 1080/1669-70 olarak gösterilmiştir (Çapan 2005: 362). Mezarı, Şeyh Vefa Camii haziresindedir (Özcan 1989: 676).

Bilinen tek eseri üç nüshası bulunan Dîvânı'dır. Dîvân'ın Topkapı Sarayı Müzesi Hazine Ktp. nu. 1026/1'deki nüshasında, 1 münacat, 5 kaside, 23 tarih, metin içinde ve kenarda 110 gazel, 34 kıta ve rubâî ile 15 beyit; Süleymaniye Ktp. Es'ad Efendi nu. 3405/2'daki nüshasında, 47 gazel; Millet Ktp. Ali Emirî Efendi Manzum Eserler nu. 256/1'deki nüshasında tertipsiz olarak 2'si mülemma olmak üzere 4 kaside, 5'i Farsça 80 gazel; 3 medhiye, 5 tarih, 1 rubâî ve 6 Farsça kıta yer almaktadır (Kurnaz vd. 2001: 576-77).

Tâlib, şairliği yanında münşiliği ile de kaynaklarda adından söz ettirmiştir (Mehmet Süreyya 1311: 240).

Abdulkadiroğlu, Abdulkerim (hzl.) (1999). İsmail Belîğ Nuhbetü’l-Âsâr Li-Zeyli Zübdeti’l-Eş’âr. Ankara: AKM Yay.

Çapan, Pervin (hzl.) (2005). Mustafa Safâyî Efendi Tezkire-i Safâyî: Nuhbetü’l-Âsâr Min Fevâ’idi’l-Eş’âr İnceleme-Metin-İndeks. Ankara: AKM Yay. 362-63.

İpekten, Halûk, M. İsen, R.Toparlı, N. Okçu ve T. Karabey (1998). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay. 500.

Kurnaz, Cemal ve M. Tatçı (hzl.)(2001). Mehmed Nâil Tuman Tuhfe-i Nâilî-Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. C.2. Ankara:Bizim Büro Yay. 576-77.

Mehmed Süreyyâ (1311). Sicill-i Osmânî Yâhud Tezkire-i Meşâhir-i Osmâniyye. C. 3. İstanbul: Matbaa-i Âmire.

Özcan, Abdulkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi Şakâ’ik-i Nu’mâniye ve Zeyilleri “Vakâyiü’l-Fudalâ.” C. 1. İstanbul: Çağrı Yay.

Nazm

Mümkin olmaz vasl-ı dilber kesret-i agyârdan

Gûyiyâ bir goncadur el irmez ana hârdan

Ayagı basmazdı Mansûr’un safâdan yirlere

Ana vuslat kapısı açıldı zîr-i dârdan

Nakd-i sabrum aldı gamzen diyü davâ eyledüm

Yâr ile bir bûseye sulh itdiler inkârdan

Çeşm-i mestinden nigâh-ı lutf idersen ârzû

Tâlibâ dermân umarsın dergeh-i bîmârdan 

(Çapan, Pervin (hzl.) (2005). Mustafa Safâyî Efendi Tezkire-i Safâyî: Nuhbetü’l-Âsâr Min Fevâ’idi’l-Eş’âr İnceleme-Metin-İndeks. Ankara: AKM Yay. 363).