Madde Detay

İstanbulludur. Asıl adı Mehmed İsmet’tir. IV. Mehmed zamanında yaşamış, sadrazam kethüdası olan İbrahim Efendi’nin oğludur. Daha çok “Hacı Efendi” sanıyla meşhur oldu. Zamanının ünlü âlimlerinden ders alarak 1141/1728-29 yılında imtihanla hariç rütbesiyle müderris olan Mehmed İsmet Efendi, Süleymaniye Medresesi müderrisliğine kadar yükselmişken 2 Zilkade 1160 (5 Kasım 1747) tarihinde vefat etti. Topkapı’da Merkez Efendi Mezalığında medfundur. Râmiz, İsmet Efendi’nin vefat tarihini 1166/1752-53 olarak gösterse (Erdem 1994: 227) de M. Nail Tuman bunun yanlış olduğunu belirtir (Kurnaz ve Tatcı 2001: 679).

Ünlü hattat Hafız Osman Efendi’den hüsn-i hattın sülüs ve nesih çeşitlerini meşk ederek icazet alan Mehmed İsmet Efendi, Nakşibendî tarikatına mensuptu. Aynı zamanda birçok ilim dalında söz sahibi, şiir ve inşada usta biriydi. Lugat-i Şâhidî’yi şerh eden İsmet Efendi’nin şiirlerini bir araya getirdiği bir eserinin olup olmadığı bilinmemektedir.

Akbayar, Nuri (hzl.) (1998). Mehmed Süreyya, Sicill-i Osmânî (Yâhud Tezkîre-i Meşâhir-i Osmânî). C. 3. İstanbul: Kültür Bakanlığı-Tarih Vakfı Ortak Yay. 840.

Erdem, Sadık (hzl.) (1994). Râmiz ve Âdâb-ı Zurefâsı, İnceleme-Tenkidli Metin-İndeks-Sözlük. Ankara: AKM Yay. 227.

İpekten, Halûk, M. İsen, R. Toparlı, N. Okçu ve T. Karabey (1998). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay.

Kurnaz, Cemâl ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Mehmed Nâil Tuman, Tuhfe-i Nâilî -  Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. Ankara: Bizim Büro Yay. 679.

Müstakîm-zâde Süleymân Sa’deddin (1928). Tuhfe-i Hattâtîn. İstanbul. 375-76.

Oğraş, Rıza (hzl.) (2001). Es’ad Mehmed Efendi ve Bâğçe-i Safâ-Endûz’u. Ankara: Kültür Bakanlığı Yay. 147-48.

Şemseddin Sâmî (1314). Kâmûsu’l-Âlâm. C. 4. İstanbul: Mihran Matbaası. 3157.