Madde Detay

Ali Seydi Adıgüzel, 1 Ocak 1948'de  Malatya’nın Arguvan ilçesine bağlı Yukarı Sülmenli köyünde dünyaya geldi. Orta Asya’dan gelen Türkmenlerden olan Adıgüzel soyunu nasıl öğrendiklerini şu sözlerle açıklar. “Soy ağacımı çok iyi biliyorum; çünkü benden öncekiler soyağacımızı asırlarca not etmişler ve nereli olduğumuzu yazmışlar, biz de onları takip edebilme şansına yetiştik ve hala takip ediyoruz.” Aliseydi Adıgüzel’i herkes Ali Adıgüzel olarak tanımaktadır (Berberoğlu 2010: 46). İlkokulu kendi köyünde, ortaokulu sırasıyla Diyarbakır Bismil, Şanlıurfa Siverek ve Malatya’nın Arapkir ilçesinde okur. Liseyi Malatya’da okuduktan sonra yedek subay olarak vatani görevini Polatlı’da yapar (Berberoğlu 2010:46). 1977 yılında Tekirdağ İli Çorlu ilçesinde başladığı askerlik şubesi ikinci kısım amirliğinden 2000 yılında emekli olur (Berberoğlu 2010: 46).

Adıgüzel, ortaokul yıllarında şiir yazmaya başlar, ilk kez yayınlanan “Ölümü Bekliyorum” şiirinde akrostiş yaparak kendi adını ve soyadını oluşturur (Berberoğlu 2010: 47). Rüyaya inanmayan Adıgüzel, rüya görmemiş ve bade içmemiştir (Berberoğlu 2010:47). Çevresinde âşıkların var olduğunu ancak ailesinde kendisinden başka âşığın olmadığını dile getirir (Berberoğlu 2010: 46). Adıgüzel Türkiye’nin neredeyse her bölgesini gezerek, yöresel ağızlar ile yöresel müzikleri araştırır (Berberoğlu 2010: 46). Ona göre âşık sadece lebdeğmez, doğaçlama atışmalar yapan kişiler değildir. Adıgüzel âşık hakkındaki düşüncelerini, “Âşık, halkın dili, gözü, kulağı, güvendiği kişi olmalıdır. Kanayan yaralara, sorunlara sazı ve sözüyle parmak basmalıdır.” sözleriyle açıklar (Berberoğlu 2010: 48). “İlham beni nerede yakalarsa mümkün mertebe notumu alırım” diyen Aliseydi şiir yazmanın yeri ve zamanı olmadığı belirtir (Berberoğlu 2010: 48). Şiir türlerini hakkında bilgisi olan Adıgüzel “hicivi kullandım. Hak edenlere yazdım.” demektedir (Berberoğlu 2010: 49). Söylediği şiirleri kaydeden Aliseydi, daha sonra bu şiirlerini noterden tasdik edip Kültür ve Turizm Bakanlığına göndererek kayıt altına aldırır (Berberoğlu 2010: 49). TRT Türk Halk Müziği Repertuarında seksen beş tane sözü ve müziği Aliseydi Adıgüzel’e ait olan eser bulunmaktadır (Berberoğlu 2010: 49). İstanbul, Ankara ve izmir’de kendi radyo programlarını yapan Adıgüzel, uluslararası programlara da katılmaktadır (Berberoğlu 2010: 50). Halk eğitim merkezlerinde ders veren Aliseydi yanı sıra Tekirdağ, Ankara, Malatya, Erzincan ve Kahramanmaraş’ta da pek çok öğrenci yetiştirmiştir (Berberoğlu 2010: 50). Üç tane kaset yapan Adıgüzel devlet memuru olduğundan dolayı bunarı açığa çıkaramaz (Berberoğlu 2010: 54). Çorlu Malatyalılar Derneğine üyesi vardır, emekli olduktan sonra ise Türkiye Musiki Eserleri Sahipleri Meslek Birliğine (MESAM) üye olup eserlerini oraya teslim eder (Berberoğlu 2010: 54). Üç tane birinciliği vardır, bunlardan biri “Koca Veysel” adıyla bilinen Âşık Veysel şiiridir. Bir diğer birincilik aldığı şiirleri ise “Öğretmen” ve “Nasreddin Hoca”dır (Berberoğlu 2010: 50-52). Eserlerinde her türlü konuyu işlediğini söyleyen Adıgüzel daha çok Doğuyu işlediğini dile getirir (Berberoğlu 2010:53). “Bulgaristan’daki Türk Azınlıklara Yapılan Zulüm”, “Çakır Gözlüm”, “Kıyamet Gününde”, “Duydum Ki Yakında Düğünün Varmış”, “Ya Muhammet”, “Hani Diyorlardı Ki Bunlar Ayrılmaz”, “Ana” adında şiirleri de vardır (Berberoğlu 2010: 53-60).

“Hiçbir ozanı kendime usta olarak kabul edemedim. Bazı halk ozanlarından etkilendim; ama ben en çok kendimden etkilendim. Çünkü ben kendim olmalıydım. Ben kendimin hocasıyım. Ben yola böyle çıktım. Başardığıma da inanıyorum.” diyen Adıgüzel usta-çırak ilişkisi içerisinde hiçbir âşık ders almadığını dile getirir (Berberoğlu 2010: 48). Âşıklık makamının tamamını bilen Adıgüzel aynı zamanda kendisi de icra etmektedir. Mahlası “Özlemi” olan Adıgüzel'e, bu mahlasını Kültür Bakanlığı Milli Folklor Araştırma Daire Başkanlığı vermiştir. Mahlasının dışında bir de “Sıla” diye rumuzu vardır (Berberoğlu 2010: 50).