Madde Detay

Asıl adı Ahmed’dir. Halk arasında Helâkî sanıyla tanındı. Ebu’s-su’ûd Efendi mülazımıdır. Üstüvânü’l-Esâtîn adlı eserin müellifidir. Şair, bu eseri o dönemin vezir-i azamı olan Ali Paşa’ya sunmuştur. Şânî, Üstüvânü’l-Esâtîn adlı eserin dibâcesinde Ebû Alî Sînâ’nın telif eserler hakkındaki görüşlerine sert bir dille cevap vermiştir (Sungurhan 2009: 417). Şiirlerini Türkçe dışında Arapça, Farsça olarak da yazdı. Şair,hocası Ebussuûd Efendi’ye övgülerde bulunduğu Arapça bir kaside yazmıştır. Kendisinin dönemin zorluk ve sıkıntılarından şikâyet ettiği şiirleri de mevcuttur (Sungurhan 2009: 417-418).

Akbayar, Nuri (hzl.) (1996). Mehmed Süreyyâ, Sicill-i Osmanî. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Nail Tuman, Tuhfe-i Nâilî. Ankara: Bizim Büro Yay.

İpekten, Haluk vd. (1988). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KB Yay.

Sungurhan Eyduran, Aysun (hzl.) (2009). Kınalızâde Hasan Çelebi, Tezkiretü’ş-Şu’arâ. Ankara: Kültür Bakanlığı e-kitap: http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/dosya/1-219121/h/girishc.pdf [erişim tarihi 14.02.2014]

Şemseddin Sâmî (1311). Kâmûsü’l-A’lâm. İstanbul.

Gazel

Ten-i pür-dâgı mahv itdüm ne nâm u ne şân kalsun

Hemân kûyun kilâbına ne ola üstühân kalsun

İzi tozını kapma ey sabâ lutf eyle cânânun

Peyince çıkdı cânum arayı yir yir nişân kalsun

Çıkup cânum salâ eyler dilüm nefsüm ile aklum

Benümle kûy-ı cânâna gelen gelsün kalan kalsun

Rehünden başumı ayrı düşürmek yol degül tîgün

Hemân yol kalmasun kalursa dil-i hâtır-nişân kalsun (Sungurhan 2009: 418-419)