Madde Detay

Asıl adı Ca’fer’dir. Sehî Bey’e göre Edirneli, diğer kaynaklara göre İstanbulludur. Tâcî-zâde Ca’fer Çelebi’nin akrabasıdır. Yetiştirilmesinde ve devlet kademesinde görevler almasında en önemli rolü Ca’fer Çelebi oynadı. Âşık Çelebi, Tâcî-zâde’nin önce ona kendi Divan’ını yazdırdığını, sonra divan kâtibi yaptığını söylüyor. Edirne’de hassa-i harc emini oldu ve bu görevde iken öldü. Vahdî’nin yaşadığı dönem kesin olarak bilinmemekle beraber Ca’fer Çelebi’nin yetişmesinde önemli rol oynadığı bilgisinden hareketle 16. yüzyıl şairi olduğu söylenebilir. Halk arasında "Ana Bacı Hikâyesi" diye bilinen "Bursalı Hoca Abdurrauf" hikayesini anlatan mensur bir eseri vardır. Sehî Bey çok şiiri ve akıcı beyitleri olduğunu söylediği şairin bazı şiirlerinin halk arasında bilindiğini kaydederken Latîfî şiiriyetten yoksun olduğu için meşhur olmadığını ifade etmektedir. Öyle anlaşılıyor ki özellikle "Ana Bacı Hikâyesi" ile avam arasında tanınmış ama bu tür latifeli şiirler yüksek zümre arasında kabul görmediği için o tabaka içinde tanınmamıştır. Nazire mecmuaları içinde sadece Edirneli Nazmî’nin Mecma’u’n-Nezâ’ir’inde bir tek şiiri bulunduğu göz önüne alındığında Latîfî’nin haklı olduğu anlaşılmaktadır.

Abdurrahman Hıbrî. Enîsü’l-müsâmirîn. İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, TY. 451, vr. 87a.

Canım, Rıdvan (hzl.) (2000). Latîfî, Tezkiretü’ş-Şu’arâ ve Tabsıratü’n-Nuzemâ. Ankara: AKM Yay.

Canım, Rıdvan (1995). Edirne Şairleri. Ankara: Akçağ Yay.

Kaf-zâde Fâizî. Zübdetü’l-Eş’âr. Milli Kütüphane, Yz. A. 679, vr. 126a.

Kılıç, Filiz (hzl.) (2010). Âşık Çelebi, Meşâ’irü’ş-Şu’arâ (İnceleme-Metin). İstanbul: İstanbul Araştırmaları Enstitüsü Yay.

Köksal, M. Fatih (2012). Edirneli Nazmî, Mecma’u’n-Nezâ’ir. http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/dosya/1-292688/h/edirneli-nazmi-mecmaun-nezair.pdf. [erişim tarihi: 20.03.2013]

Köksal, M. Fatih (2007). “Vahdî”. Türk Dünyası Edebiyatçılar Yazarlar ve Şairler Ansiklopedisi. C. 8. Ankara: AKM Yay. 484.

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Nail Tuman, Tuhfe-i Nâ’ilî. Ankara: Bizim Büro Yay.

Peremeci, Osman Nuri (1940). Edirne Tarihi. İstanbul: Resimli Ay Matbaası.

Sehî (1325). Tezkire-i Sehî. İstanbul: Matbaa-i Âmidî.

“Vahdî” (1998). Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi. C. 8. İstanbul: Dergâh Yay. 498.

  GAZEL 

 Sahn-ı sahrâlar baña zindân olupdur yârsuz

 Her çemen hâr-ı belâ âh ol yüzi gülzârsuz

 Zâhidâ arz eyleme kim cennet ü Tûbâ benüm

 Çöpçe gelmez gözüme ol serv-i gül-ruhsârsuz

 Dâg-ı gamdur cânuma bâg-ı cinânuñ gülleri

 Âb-ı Kevser aynuma gelmez leb-i dildârsuz

 Hâtır-ı gam-gînüme şimdi benüm her sebzezâr

 Vâdi-i mihnet durur ol kebk-i hoş-reftârsuz

 Cennet itmiş tutalum Vahdî cihân mülkin bahâr

 Hey ma’âzallah cehennemdür baña dîdârsuz

(Köksal, M. Fatih (2012). Edirneli Nazmî, Mecma’u’n-Nezâ’ir. http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/dosya/1-292688/h/edirneli-nazmi-mecmaun-nezair.pdf. [erişim tarihi: 20.03.2013]. 1034)