Madde Detay

Gülhanım Yıldırım, 1942'de Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Saraç köyünde dünyaya gelmiştir. Âşık Yüzbaşıoğlu (Hasan Yıldırım) ile Âşık Yeter Ana’nın kızıdır. Gülhanım, dokuz çocuklu bir ailenin en büyük çocuğudur. Bir yaşındayken beşikten düşmesi neticesinde engelli kalır. İlkokulu köyünde okuyan Gülhanım, on dokuz yaşında, Sivas’ın Yıldızeli ilçesine bağlı Kale köyünden Hasan Demirbaş ile evlenir. Hasan Demirbaş, evli olup çocuğu olmadığı için Gülhanım’ı kendisine ikinci eş olarak alır. Gülhanım’ın bu evlilikten ikisi erkek, biri kız olmak üzere toplam üç çocuğu dünyaya gelir. Sonraki senelerde kocasıyla birlikte Ankara’ya oradan da Almanya’ya göç eden Gülhanım, Almanya’da bir müddet çalıştıktan sonra, eşiyle birlikte yurda kesin dönüş yapar. Yurda kesin dönüş yaptıktan birkaç yıl sonra eşi Hasan Demirbaş trafik kazası geçirir ve bu kazadan kısa bir müddet sonra da vefat eder. Kocasının vefatı üzerine evin ve çocuklarının bütün yükü Gülhanım’ın omuzlarına kalır, buna rağmen o çocuklarına rahat bir gelecek hazırlamak için çok çaba sarf eder ve bunun da meyvelerini görür. Gülhanım Yıldırım’ın hayatı hakkında Doğan Kaya tarafından hazırlanan “Bir Âşık Ailesi: Âşık Yüzbaşıoğlu ve Ailesindeki Diğer Âşıklar” adlı makale dışında herhangi bir kaynakta bilgi mevcut değildir (Kaya 2001: 69, 84).

Anne ve babası da halk şairi olan Gülhanım Yıldırım, âşıklık geleneğini ailesinden öğrenmiştir. Çocukluk yıllarından itibaren âşıklık geleneğinin içerisinde yetişmesi ve şair bir ailenin çocuğu olması onun şiir yazmasında oldukça etkili olmuştur. Şiirlerinde adını mahlas olarak kullanan Gülhanım’ın tespit edilen şiir sayısı oldukça azdır. Araştırmasında Gülhanım Yıldırım’ın iki adet şiirine yer veren Doğan Kaya, onun şiirlerinin bu iki şiirler sınırlı olmadığını, ancak Gülhanım Yıldırım’ın söylediği şiirleri kaydetmediği için daha pek çok şiirinin kaybolup gittiğini ve bu nedenle elimizde bulunmadığını aktarmaktadır. Şiirlerini hece ölçücüyle kaleme alan Gülhanım’ın eliminizde bulunan iki şiirinden felekten şikâyet, gurbet ve hasretlik konularını akıcı ve yalın bir dille işlediğini tespit edebiliyoruz (Kaya 2001: 69, 84).