Madde Detay

Mustafa Paşa, Musâhib Damad Mustafa Paşa olarak tanındı. Şair Süleyman Ağa'nın oğludur. Bolu'da dünyaya geldi. Padişahla yakınlık kurarak hazine odasına dâhil oldu. 1073 Zilhicce/1663 Temmuz'da has odaya naklolundu. 1074 Muharrem / 1663 Ağustos'ta musahiplik görevine getirildi. 1077 Safer / 1666 Ağustos'ta ikinci vezirlik verildi. 1084 Şaban/ 1673 Kasım'da Hümayun kaymakamlığına getirildi. 1086 Rebiülahir / 1675 Haziran'da Sultan IV. Murat'ın kızı Hatice Sultan'la evlendi. 1095 Muharrem/ 1683 Aralık'ta Silahdar Mustafa Paşa yerine kaptanlık görevi layık görüldü. 1096 Muharrem/1684 Aralık'ta Mora adasını kurtarmak için serasker oldu. 1096 Şevval / 1685 Ağustos'ta Boğaz muhafızlığı yaptı.

Musahib Damad Mustafa Paşa'nın vefatı tarihi ihtilaflıdır. Ölüm tarihi, Tuhfe-i Hattatîn Zilkade 1096/1685 Ekim , Esmarü't-Tevârîh ile Sicill-i Osmanî 1097/1685 , Kamusulalâm 1098/1686 gösterilmektedir.

Şiirlerinde mahlas kullanmayan Musahib Damad Mustafa Paşa, Aynı zamanda hattattır. Bugüne ulaşan tek şiiri, "yâ resûlallah" redifli naattır.

Ekinci, Ramazan(hzl.)(2013). Hâfız Hüseyin Ayvansarayî Vefeyât-ı Ayvansarayî. İstanbul: Buhara Yay. 214.

İnal, İbnülemin Mahmud Kemâl (hzl.) (1928). Müstakîmzâde, Süleyman Sadeddin. Tuhfe-i Hattâtîn. İstanbul:Devlet Matbaası 

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatçı (hzl.)(2001). Mehmed Nâil Tuman Tuhfe-i Nâilî-Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri. C.II. Ankara: Bizim Büro Yay. 962

Mehmed Süreyyâ (1308-15/ 1890-97). Sicill-i Osmânî. .4. İstanbul: Matbaa-i Âmire. 403.

Mehmed Şem'i (1267). Esmarü't-Tevarih (İlaveli). İstanbul.142.

Özcan, Abdulkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi Şakâ’ik-i Nu’mâniyye ve Zeyilleri “Vakâyiü’l-Fuzalâ”. C.3. İstanbul: Çağrı Yay. 699

M. Şemseddin Sami (1996). Kâmûsü'l-Alam. C.6. İstanbul: Kaşgar Neşriyat. 4308

Naat

Hevâ-yı nefse cânum fidâdur yâ resûlallah

İşüm hep cümleten cürm ü hatâdur yâ resûlallah

Senin sünnetlerinden binde birin itemdüm icrâ

Bana her ne cezâ olsa sezâdur yâ resûlallah

Sen ol sultân-ı âlî-rütbe-i tuhaf-risâletsin

Kudûmun olsa arş üzre revâdur yâ resûlallah

Kerem kıl cürmümi eyle şefâat rûz-ı mahşerde

Kelâmun cümle makbûl-i Hudâdur yâ resûlallah

Aceb mi bülbül-i dil deşt-i hasretde figân itse

Cemâlün gülistânından cüdâdûr yâ resûlallah

Yüzün ferş eylemeyenlerden der-i devle-me'âbına

Biri de ümmetündür Mustafâdur yâ resûlallah

(Özcan, Abdulkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi Şakâ’ik-i Nu’mâniyye ve Zeyilleri “Vakâyiü’l-Fuzalâ”. C.3. İstanbul: Çağrı Yay. 699)