Madde Detay

Hacı Selim Giray’ın (ö.1704) oğludur. Bahçesaray’da doğdu. Kırım hanedan mensupları gibi iyi bir eğitim gördü. Yine bu eğitimin bir parçası olarak güzel sanatlarla ve özellikle şiirle meşgul oldu. Şiirlerinde Şâhî mahlasını kullandı. Şahin Giray, 1124/1712’de Yanbolu'da öldü. Kaynaklar, hoş sohbet, irfan sahibi, yetenekli biri olduğunu belirtirler.

Abdulkadiroğlu, Abdulkerim (hzl.). (1999). İsmail Belîğ, Nuhbetü'l-Âsâr li-Zeyli Zübdeti'l-Eş'âr. Ankara: AKM Yay.
Akbayar, Nuri (hzl.). (1996). Mehmed Süreyyâ, Sicill-i Osmânî. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.
Çınar, Hüseyin (2006) “Hacı I. Selim Giray Han ve Çiftlik Vakıfları”. Karadeniz Araştırmaları 11: 19-37.
Halim Giray (1321). Gülbün-i Hânân. İstanbul.
İnalcık, Halil. (2002). "Kırım Hanlığı". İA. C. XXV. Ankara: İSAM Yay.
İpekten, Haluk vd. (1998). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay.
İsen, Mustafa (2000). "Kırım Hanedanının Şairliği". Bilig 15: 81-90.
İsen, Mustafa-Ali Fuat Bilkan-Tuba Işınsu Durmuş. (2012). Sultanların Şiirleri Şiirlerin Sultanları. İstanbul: Kapı Yay.
Kurnaz, Cemal-Halil Çeltik (2000). Osmanlı Dönemi Kırım Edebiyatı. Ankara: Kurgan Edebiyat.
Kurnaz, Cemal-Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Nâil Tuman, Tuhfe-i Nâ’ilî. Ankara: Bizim Büro Yay.
Kurnaz, Cemal ve Halil Çeltik (2012). "Hanlık Dönemi Kırım Şairleri Hakkında Bazı Tesbit ve Değerlendirmeler". Türk Kültürü ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi 51: 275-294.
Müstakimzâde Süleyman Sadeddin (2000). Mecelletü’n-Nisâb fi’n-Nisbi ve’l-Künâ ve’l-Elkâb. (Tıpkı Basım). Ankara: KB Yay.
Özcan, Abdülkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi, Vekâyiü’l-Fuzalâ. Şakâyık-ı Numâniye ve Zeyilleri. 4. C. İstanbul: Çağrı Yay.
Öztuna, Yılmaz (1996). Devletler ve Hanedanlar. Ankara.
Tatçı, Mustafa ve Cemal Kurnaz (hzl.) (2003). Bursalı Mehmed Tahir, Osmanlı Müellifleri I-II-III. Ankara: Bizim Büro Yay.

GAZEL

Dökülmiş zülf-i müşgînün o gül-ruhsâra besbelli

Perîşânlık budur gülşende sünbülzâra besbelli

Gözüm hep kanlı yaşın mâcerâsın yâre arz itdi

Nihân tut sen gerekse derdüni ol yâra besbelli

Gidüp murg-ı dilüm eğlendi kaldı zülfi bâğında

Tolaşmışdur şikenc-i turre-i tarrâra besbelli

Güzeller mâil-i ağyâr u güller mübtelâ-yı hâr

Budur bâis-i efgân Şâhi-i gam-hâra besbelli  (Abdulkadiroğlu, Abdulkerim (hzl.). (1999). İsmail Belîğ, Nuhbetü'l-Âsâr li-Zeyli Zübdeti'l-Eş'âr. Ankara: AKM Yay. 175; Özcan, Abdülkadir (hzl.) (1989). Şeyhî Mehmed Efendi, Vekâyiü’l-Fuzalâ. Şakâyık-ı Numâniye ve Zeyilleri . 4. C. İstanbul: Çağrı Yay. 466)