Madde Detay

Ayhan Yıldırım, 1970’de Sivas’ta dünyaya gelmiştir. Kendisinin deyimiyle çocukluğu, yoksullukla ve her şeyden mahrum bir hayat içerisinde geçmiştir. Maddi sıkıntılarından dolayı ancak ortaokul ikinci sınıfa kadar okuyabilmiştir. Âşık Ayhan, gençliğinde işçi olarak uzun süre yurt dışında bulunur. Başta Arabistan olmak üzere çeşitli ülkelerde görev yapar. Ailesinde kendisinden başka âşık yoktur. Kendisi Âşıklar ve Yazarlar Derneği’nin kurucu üyelerindendir. Aktif olarak şiir çalışmaları devam etmektedir. Bütün şiirlerini yazıya geçirmekte ve ilk hâllerini değiştirmeden korumaktadır. Ayrıca Âşık Ayhan pek çok ulusal kanal ve radyolara katılmış, eserlerini buralarda icra etmiştir. Bunların arasında Gimsa TV ve Hedef Radyo gibi radyo ve televizyon kanalları bulunmaktadır. Son dönemlerde üzerinde çalıştığı bir kaset projesi vardır (Aslan 2010: 97-98).

İlk şiirlerini 15-16 yaşlarında yazmaya başlayan âşık, rüyada bade içmeyle ilgili, bir rüya gördüğünü hatta aynı rüyayı üst üste üç gün benzer şekilde gördüğünü ifade eder. Rüyasında genellikle pek çok âşığın gördüğü ak sakallı pir yerine, güzel bir bayan vardır. Âşık bu güzel kızın, elinde güneş gibi parlayan bir cisimle kendisine doğru yaklaştığını anlatır. Âşık Ayhan rüyasından uyandığında sanki uçarcasına hafiflediğini ve huzur bulduğunu belirtir. Âşık Ayhan, her ne kadar usta-çırak geleneğinden gelmediğini söylese de tabii ki manevi olarak kendine örnek aldığı önemli âşıklar vardır. Bunların içinde en beğendiği ve saygı duyduğu kişi, Âşık Veysel’dir. Âşık Veysel ve onun gibi olan, bu ekolden gelen bütün âşıkları usta olarak kabul eder. Gerek söyleyişte gerekse sazını çalış tarzında, Âşık Veysel’i örnek almaktadır. Günümüzde ise Âşık Mahzuni Şerif ve İdris Akarsu gibi kişileri dinler ve bu isimleri kendine model alır (Aslan 2010: 98).

Âşık Ayhan, şiir yazmaya başladığı anlarda farklı duygular içinde olduğunu, kendi deyişiyle ilham geldiğini ve aniden gelen bu duyguyla şiirler yazdığını ifade eder. Âşık Ayhan’a göre, ona şiir yazmayı sağlayacak herhangi bir malzeme olmadığında, oturup şiir yazması mümkün değildir. Başından geçen olayların kendisini olgunlaştırdığına; sıkıntıların üzüntülerin bile onun için faydalı olduğuna inanmaktadır. Ona şiir yazmayı sağlayacak malzemeler, hayatın acı-tatlı, siyah-beyaz bütün unsurlarıdır. Onun deyimiyle şiirleri düzene karşı bir başkaldırı, bir feryattır (Aslan 2010: 98).

Âşık Ayhan, daha çok türkü tarzında şiirler söyler. Söylediği türküler genellikle kırık hava tarzındadır. Kendi yazdığı eserleri dışında, kendine model aldığı âşıkların “usta malı” diye adlandırılan eserleri de icra eder. Türkülerinin konusu daha çok dünyada çekilen sıkıntılar, insanların birbirine karşı ilgisizliği, geçmişe özlem, gerçek sevgiyi arayış, memleket hasreti gibi konulardır. Şiirlerini genelde 11’li hece ölçüsüyle yazsa da yedili, sekizli ölçüyle yazdığı eserleri vardır. Âşık Ayhan şiirlerinde hemen hemen her çeşit kafiye türünü kullanmıştır. Bunların içinde en çok tam, zengin ve tunç kafiyelerin olduğu görülmektedir. Âşık Ayhan, günümüzde âşıklık geleneğine istenilen ölçüde ilgi gösterilmediğini düşünmektedir. Âşıkların çalışmalarını icra edecekleri ve kendilerini tanıtabilecekleri ortamların oluşturulması gerektiğini söyler. O bu konuda devletten çok üniversiteleri sorumlu tutmakta, buralarda âşık kürsülerinin kurulmasının ve âşıklık geleneği ile ilgili faaliyetlerin çoğalmasının istendiğini belirtmektedir (Aslan 2010: 97-99).