Madde Detay

Bedî’î; Tuhfe-i Nâilî’de (Tuman 2001: 93) II. Murâd, Sicill-i Osmânî (Akbayar 1996: 360) ve Kâmûsu’l-A’lâm’da (Şemseddîn Sâmî 1306: 1258) III. Murâd devri şairleri arasında gösterilmiştir. Miskî Emîroğlu ya da Müşkî Emîroğlu lakabıyla tanınmıştır. Edirnelidir. İlim yoluna girmiş, kadılık yapmıştır. Güzel ahlak sahibi biridir. Kaynaklarda bir eser kaleme alıp almadığından söz edilmemiştir. Hasan Çelebi (Kutluk 1989: 210) Bedî’î’nin beyanının güzelliğini, söylediklerinde olağanüstü manalar bulunduğuna değinerek övmüş ve şiirlerini beğeniye layık bulmuştur. Diğer kaynaklara göre de şairin şiirleri, selis ve manidardır.

Adıgüzel, Niyazi (2008). Edirneli Ahmed Bâdî’nin Riyâz-ı Belde-i Edirne Adlı Eserinin Tezkire Kısmı. Doktora Tezi. Edirne: Trakya Üniversitesi.

Akbayar, Nuri (hzl.) (1996). Mehmed Süreyyâ, Sicill-i Osmânî. C. 2. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.

Ergun, Sadettin Nüzhet (1936). Türk Şairleri. C. 2. İstanbul.

Kazancıgil, Ratip (hzl.) (1996). Abdurrahman Hıbrî, Enîsü’l-Müsâmirîn, Edirne Tarihi, 1360-1650. İstanbul: Türk Kütüphaneciler Derneği Yay.

Kurnaz, Cemal ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Tuhfe-i Nâilî - Divân Şâirlerinin Muhtasar Biyografileri. C. II. Ankara: Bizim Büro Yay.

Kutluk, İbrahim (hzl.) (1989). Kınalı-zâde Hasan Çelebi, Tezkiretü’ş-Şu’arâ. C. 1. Ankara: TTK Yay.

Şemseddîn Sâmî (1316). Kâmûsu’l-A’lâm. C. 2. İstanbul.

Nazm

Gamzenden iki yanuna şemşîrler takın

Bin esb-i [n]âza eyle gönül mülkine akın

Kim zâr ider Bedî’î-i nâlânı dir isen

Âyîne al ele gül-i ruhsârına bakın

(Kutluk, İbrahim (hzl.) (1989). Kınalı-zâde Hasan Çelebi, Tezkiretü’ş-Şu’arâ. C. 1. Ankara: TTK Yay. 210.)

Müseddes

Lutf eyle tabîbüm dil-i bîmârı unutma

Bu şeşder-i mihnetde kalan zârı unutma

Âzürde koma bu dil-i efgârı unutma

Bir bende-i dîrîne-i gamhârı unutma

Ey şeh dil-i bîmâruma tîmârı unutma

Yıllarla kulun olan emekdârı unutma

Bir nice dem olmışdı gönül lütfuna mazhar

Hem olmış idi dîde-i ihsânına mazhar

Dûr olmış idi lîk kapundan nice demler

Şimdi gelüp evvelki gibi lütfunı ister

Ey şeh dil-i bîmâruma tîmârı unutma

Yıllarla kulun olan emekdârı unutma

Yandum elem-i firkat ile âteş-i gamdan

Kurtulmadı dil bir nice demdür ki elemden

Devrân ise döndürmedi yüz cevr ü sitemden

İhsân umageldüm yine sen şâh-ı keremden

Ey şeh dil-i bîmâruma tîmârı unutma

Yıllarla kulun olan emekdârı unutma

Şâhum nice demdür bana ihsânunı unutdun

Cân u dil ile yoluna kurbânı unutdun

Hıdmetde olan bende-i fermânı unutdun

Hayfâ bu du’â-gûy u senâ-hânı unutdun

Ey şeh dil-i bîmâruma tîmârı unutma

Yıllarla kulun olan emekdârı unutma

Ben eyledigin lutf-ı firâvânı unutmam

Ölünce du’â eylerüm ihsânı unutmam

Lutf eyleyüben didi idün anı unutmam

Ya’nî ki Bedî’î-i senâhânı unutmam

Ey şeh dil-i bîmâruma tîmârı unutma

Yıllarla kulun olan emekdârı unutma

(Ergun, Sadettin Nüzhet (1936). Türk Şairleri. C. 2. İstanbul. 759.)