Madde Detay

İstanbul’da doğan Özcan, aslen Elazığlıdır. Horasan’dan gelen Alaybeyoğulları ismiyle maruf bir aileye mensuptur. Babası Akçadağ Köy Enstitüsü mezunu eğitimci Hüseyin Avni Bey’dir. Annesi, Cevriye Hanım’dır. Tarık Özcan, yedi çocuklu ailenin dördüncü çocuğudur. İlk ve orta öğrenimini; Elazığ Murat İlkokulu, Mezre Ortaokulu ve Atatürk Lisesi’nde bitirdi. 1977'de Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü Türkçe bölümünden mezun oldu. Öğretmen olarak Malatya Akçadağ Öğretmen Okulu’na atandı. Daha sonra Elazığ’da çeşitli liselerde öğretmenlik ve idari görevlerde bulundu. 1993’de Fırat Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Yeni Türk Edebiyatı Anabilim Dalına öğretim görevlisi olarak atanan Tarık Özcan, halen bu bölümde profesör olarak görevine devam etmektedir. Özcan, evli ve iki çocuk babasıdır.

Gazi Eğitim Enstitüsü’nde hocası Yahya Akengin, Coşkun Ertepına ve sınıf arkadaşı Sefa Kaplan onu ilk etkileyen isimlerdir. Bu etkiyle ilk şiirlerini Gazi Eğitim Enstitüsü üçüncü sınıftan itibaren yazmaya başlar. Ayrıca Fuzuli, Baki, Nedim, Yahya Kemal, Ahmet Haşim, Tanpınar, Oktay Rifat, İlhan Berk, Cemal Süreya, Sezai Karakoç, Zeki Ömer Defne onun şiir dünyasını besleyen kaynaklardır. Bunun yanı sıra akademisyen olarak yaptığı çalışmalar da onun şiir dünyasını şekillendirmiştir. Şiirlerini Türk Edebiyatı, Bizim Külliye ve Nilüfer dergilerinde yayımlar.

Babasının Türk sanat musikisine olan ilgisi, Özcan’ın şiirlerindeki musikal ahenk ve temanın en önemli kaynağıdır. Şiirlerinde Türkçenin gücüne ve güzelliğine sık sık vurgu yapan şair, manayı dilin derin yapısına yükler. Özcan’a göre şair “kendisini sese dönüştürendir.” (Özcan 2000: 17). Bireysel temalar dışında coğrafyasının yankısını şiirine taşır. Toprağının tarihsel/ kültürel varlığını özgün imgelere dönüştürerek evrensel insan öz’üne ulaşmayı arzular. Özcan’a göre “şair, sesini ferdi; özünü, evrensel kılabilmelidir.” (Özcan 2018: 577). Böylece Özcan’ın şiiri merkezden çevreye doğru genişlemektedir. “Şairin dizelerine dikkat edilecek olunursa Yunus’un dili, II. Yeni’nin imaj dünyasının yanı sıra Doğu ve Batı mitolojilerini şiirinde alt yapıyı kurduğunu” (Buran, Yıldırım, 2007: 193) söylemek mümkündür.

Tarık Özcan’ın şiirlerinde hâkim duygu, hüzündür. “Şairden şaire kalan bir miras gibi, elden ele devredilen hüzün ateşi, Özcan’ın hemen her şiirinde ana duygu olarak kendine yer edinir.” (Namlı 2006: 25). Ancak şiirlerindeki bu hüzün, bunaltıya sebep olacak bir karamsarlık yaratmaz. Şiirlerindeki en özgün imgeleri “ışık”, “yeşil” “nehir” ve “yol” metaforları üzerine kurulmuştur. Aşk, yalnızlık, zaman ve inanç şairin şiir dokusunu oluşturan diğer temalardan bazılarıdır. Şair “yaratılışım hüznü, aşkı, ayrılığı ön plâna çıkarıyor. Ancak şiirin dil işi olduğunu biliyorum.” (Ülger 2016: 226) diyerek şiirde ilhamın yanı sıra çalışmanın ve dilin önemine vurgu yapmaktadır.

Daha çok serbest şiir tarzını benimseyen şair, kimi zaman tek dörtlükten oluşan şiirler yazarken kimi zaman da uzun soluklu şiirler yazmıştır.