Madde Detay

Trabzon’da doğdu. Asıl adı Yaver Efendi’dir. İstanbul’a geldi. Bir süre Divan-ı Hümayun kalemine devam etti. Bazı vezirlere divan kâtipliği yaptı. Uzun süre bazı yerlerin tahrirat kâtipliğinde bulundu. Hacegân sınıfına dâhil oldu. Daha sonra Yanya tahrirat kâtipliğine atandı. Sultan Abdülmecîd devrinde (1839-1861) vefat etti. Kaplan Üstüner'e göre Enderunlu Hasan Yâver ile karıştırıldığı olmuştur. Fakat ikisi farklı şairdir (2010: 1-2).

Eserlerine dair bir bilgi bulunmamaktadır. Fatîn bir manzumesini örnek olarak verdikten sonra “Haylice eş‘âr u güftârı vardır.” demektedir (1271: 455-456).

Akbayar, Nuri (hzl.) (1996). Mehmed Süreyyâ Sicill-i Osmanî. C. 5. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yay.

Fatîn Dâvud (1271). Tezkire-i Hâtimetü’l-Eş'âr. İstanbul.

İpekten, Halûk, Mustafa İsen, Recep Toparlı, Naci Okçu ve Turgut Karabey (1988). Tezkirelere Göre Divan Edebiyatı İsimler Sözlüğü. Ankara: KTB Yay.

Kurnaz, Cemâl ve Mustafa Tatçı (hzl.) (2001). Mehmed Nâil Tuman, Tuhfe-i Nâilî -  Divan Şairlerinin Muhtasar Biyografileri.  C.II. Ankara: Bizim Büro Yay.

Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi (1998). “Yâver Hasan Efendi”. C. 8. İstanbul: Dergâh Yay. 567.

Ünver, Niyazi (2007). “Yaver”. Türk Dünyası Edebiyatçıları Ansiklopedisi. C. 8. Ankara: AKM Yay. 591.

Üstüner, Kaplan (2010). Enderunlu Hasan Yâver-Divan [İnceleme-Metin-Çeviri-Dizin]. Şanlıurfa: http://ekitap.kulturturizm.gov.tr/Eklenti/10608,enderunlu-hasan-yaver-divanipdf.pdf?0 [erişim tarihi: 25.06.2014]

Yüksel, Murat (1993). Geçmişten Günümüze Trabzon Şairleri (Osmanlı Dönemi). C. 1. Trabzon: Yunus Dergisi Yay. 65-66.

Gazel-i Musanna‘ San‘at-ı Kalb-i Lafza

Ey rûyı verd-i hande-i gülzâr-ı zîb-edâ

Âdâb-ı nâz-ı mevhibe olmak gerek sana

Eksik olur mu sîh-i firâkında bâr-ı derd

Deryâ ki derd-i hecrine kes bulmadı devâ

Od yakdı cângâhına uşşâkın ey dirîg

Gayr-i vedâd-ı hûbda yokdur dilâ bekâ

İkbâl dûn u baht denî tâli‘im yaman

Nâmım Utârid ansa yanar encüm-i semâ

Emsem lebini aynıma gelmez şarâb-ı huld

Dil-haste şübhe var mı bulur dil-berâ şifâ

İfşâ eder mi sırr-ı dehânın bilen hazîn

Ney zâr ederse zârını eyler mi rû-nümâ

Amân amân çarha inanmakda var mı sûd

Dûş-ı felekde gördü mü kes hâliyâ vefâ

Efvâha düşdü gerdiş-i nâvengin ey felek

Gel fârig ol ki gayri gamın oldu hem-kazâ

Ufk-ı merâma mihr-i emel varsa an-karîb

Bî-reybdir husûle gelir kâm-ı âşinâ

İnşâ olurdu bin gazel ol şûh-ı bâ-ferâh

Harf-i visâli gelse firâk üzre câ-be-câ

Aç bâr-ı cevri hecr günü kim çeker müdâm

Mâdâm ki âşıkâne ola derd u gam revâ

Urmaz mı âh o hûb cigergâha dâg-ı zehr

Reh-zen nigâhı tîg-zeni eyler iddi‘â

A‘dâyı gerçi redd edemez ol melek-reviş

Şûride kânı aynına almaz o dil-rübâ

Ebr-i le’îm-i zulmü yakar âh-ı sûz-nâk

Kânûn-ı gamda bir nefesim eylemem hebâ

Ebhem olaydı râz-ı derûn gibi ukdede

Hüdhüd olur mu nâme ile âzim-i sabâ

Ebsem ruhunda nakl-ı safâ vardır âdeme

Hem-dem olaydı bâri bu şeb bezmde dilâ

Elde bulundu gayret-i irfân olur revây

Yâver bize degildir emel şöhret ü riyâ

(Fatin Davud (1271). Tezkire-i Hâtimetü’l-Eş'âr. İstanbul. 455-456.)