Madde Detay

Antakya’da doğan Arif Coşkun, lise öğrenimini tamamlayamadı. Uzun yıllar memleketinde memurluk yaptı, 1969 yılında İstanbul’a yerleşti (Kurdakul, 1999: 192).

Şiir ve denemelerini Yeditepe, Varlık, Yelken, Ataç, Güneyde Kültür gibi dergilerde yayımladı (Yalçın, 2010: 282). 1960’lı yıllardan sonra arka arkaya şiir kitaplarını bastırdığı gibi yıllık ve antolojilerde de şiirleriyle yer aldı. Hasan İzzettin Dinamo, Arif Coşkun’un dördüncü şiir kitabı Taş Kilim üzerine yazdığı değerlendirme yazısında şairin şiirine dair önemli açıklamalarda bulunmaktadır:

“Şimdi de Taş Kilim gibi ilginç bir adla dördüncü şiir kitabını verdi. Sözcükleri, parlak renkli yağlı boya tüplerine banarak resim yapar gibi şiir yazan bir şair. Bu yüzden dizeleri ışık ve renk içinde. Ne var ki o, püfür püfür mavi rüzgârlar esen bu olgun dizeler arasında, yüreğini eline almış bir toplumcu şair olarak gezip dolaşmaktadır. Sözcüklerini ışıklı sulara ya da boyalara banmadan önce titizlikle seçmektedir. Birçok genç şairde gördüğüm, bir torbaya doldurulmuş mücevheratın çalkalanmasından meydana getirilen şiir çabası olan uzak. O mücevherleri minyatürlerdeki renkler gibi yerli yerine koyuyor. Mücevherlerin çağıltısından, gürültüsünden değil de renkli ışıltısından yararlanmağa çalışıyor” (Dinamo, Ocak 1970: 10).

Ataç dergisinde yayımlanan bir söyleşide etkilendiği şairlere yer veren Arif Coşkun, özellikle kendisinde Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın “kokusu” olduğunu belirtir:

“―Etkilendiniz mi? Değilse bu Dağlarca kokusu nedir şiirlerinizde?

―Kanımca her sanatçı etkilenir. O, yaratıcılığını bu ulaşısı ile sever ve ona bir yaklaşı duyar. Belki de bu Dağlarca kokusu ondandır. Sanatçı için bir sevginin sınırı olmamalı derim. Ya Melih Cevdet Anday, Oktay Rifat, Necati Cumalı ve Behçet Necatigil’ler” (Coşkun, 2 Mayıs 1963: 35).

Hem biçim hem de işlediği konular açısından başlangıçta İkinci Yeni’ye yakın bir tutum sergileyen Arif Coşkun, sonraki yıllarda toplumsal konuları odağına alan bir şiire yönelir (Necatigil, 1993: 92: Selim, Şubat 1973: 13). Arif Coşkun’u “toplumcu bir ozan” olarak değerlendiren Ayhan Can ise “Toplumculuğun bilincine varmış ki bu öğretiyi dizeleştirmesini biliyor” demektedir (Ekim 1967: s. 9-13). İhsan Işık da Arif Coşkun’un yarım kalan çalışmalarından bahsetmektedir:

Coşkun’un Gökle Evli Akkavak-Sarıgül Fırtınası-Şiir Anıtı-Atabayrak adlarını taşıyan yayına hazır dört şiir kitabı ve Lütfi Özkök, Faik Baysal, Talat Sait Halman, Mustafa Dertli, Sebahattin Yalkın ve Süleyman Okay’ı konu alan üç kitaplık incelemesi bulunmaktadır (Işık, 1998: 162). 

1950’li yıllarda başladığı şiir yazma çalışmalarına hayatı boyunca devam eden Arif Coşkun, 7 şiir kitabı yayımlamasına karşın üzerinde çok az durulmuş bir şairdir.