Madde Detay

Faik Yılmaz, 1938'de Kırıkkale'nin Karaahmet kasabasında dünyaya gelmiştir. Annesi Gümüşhane'nin Şiran kazası İncedere köyünden Havva Hanım, babası ise Gümüşhane'nin Kelkit ilçesinin Gürleyik köyünden Hacı Yılmaz Bey’dir. Âşık altı kardeştir. Yılmaz, altı yaşındayken babası vefat eder. Âşığın dedesi Keleş Bey, 1914’te Gümüşhane'den Erzincan'a ve oradan da Kırıkkale'ye gelir, Karaahmetli köyüne yerleşir. Ailesi, Beydilli Türkmen aşireti mensubudur. 1949'da âşığın köyüne ilk defa okul yapılır ve okulun ilk talebesi on bir yaşında okula başlayan Faik Yılmaz'dır. Yılmaz birkaç ay okula gittikten sonra okuldan ayrılır ve çobanlık yapar. 1957'de muavinliğe başlar. 1958'de de askere gider, burada verem hastalığına yakalanır. Birkaç ay hastanede kaldıktan sonra askerlikten ayrılır, köyüne döner. Evlenir ve beş çocuğu olur. Hayatına hamallık yaparak devam eder, ticaretle de uğraşır. Sosyal Sigortalar Kurumundan emeklidir (Turan vd. 2011: 149-162).

Âşık, çobanlık yaparken okuduğu Âşık Ömer kitabından çok etkilenir. Kitaptaki “Ne kadar bir dağ ulu olsa kenarı yol olur.” sözü âşığın hafızasında yer eder, şiiri sevmeye başlar. Yılmaz'ın ustası yoktur, saz çalmayı kendisi öğrenmiştir. 1990'lı yıllarda yazdığı şiirleri gazetede yayımlanır. Bir gün gazetede, altında Yetîmi yazan bir şiir okur, Yetîmi’nin iş yerine gider ve onunla tanışır. 1996’da bir gün rüyasında Keskinli Yetîmi’yi görür ve ondan kendisine mahlas vermesini ister. Yetîmi de ona “Senin adın Figanî olsun.” der. Yılmaz, daha sonra bu rüyayı Keskinli Yetîmi’ye anlatır ve o da Yılmaz’a bir dörtlükle Figanî mahlasını verir. Yılmaz, Yetimî ve Karacaoğlan'ın şiirlerinden ve Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin hikâyelerinden etkilenir. Ayrıca, çağdaşları Neşet Ertaş ve Hacı Taşan ile oturup sohbet etmişliği vardır.

Âşık, halk şairinin Hakk şairi olduğunu belirtir. Halk şairlerinin hepsini, en çok da Aşık Veysel, Muharrem Ertaş ve Neşet Ertaş'ın bozlaklarını sevdiğini söyler. Şiirlerini 11'li ve 8'li hece ölçüsüyle dörtlükler şeklinde yazar. İrticalen şiir söylemez. Yazdığı şiirleri, ilk yazdığı şekliyle bırakır, hiç değişiklik yapmaz. İlki Sır (2002) ve ikincisi Sevda (2004) olmak üzere iki şiir kitabı yayımlanmıştır. Üçüncü olarak da Sabır adlı bir şiir kitabı çıkarmayı düşünmektedir.

Âşık, “Şiir yazmak, sevmekten ileri gelir.” düşüncesiyle hareket eder. İham geldiği anda özellikle de gece yarısından sonra güzel şiirler yazdığını belirtir. Şiirlerini kendi kendine ezgili bir şekilde söyler. Figanî’ye göre âşık “halk içindeki muhabbeti, sevgiyi, güzel manzarayı kendisi görmüş gibi nakşeden” kişidir. (Turan vd. 2011: 149-162).