Madde Detay

Sabahattin Şenel, 1958’de Gümüşhane’de dünyaya gelmiştir. Şiirlerinde Şenel mahlasını kullan âşık, ilkokulu köyünde okumuş, hayat şartları nedeniyle öğrenimine devam edememiştir. Asıl geçim kaynağı inşaatçılıktır. Şenel, 1969'da Ankara’ya taşınmış, hâlen Ankara’da yaşamaktadır (Turan 2008: 556).

Sabahaddin Şenel, âşıklığa ilk kez 23 Nisan 1982’de Âşık Veysel’in “Uzun İnce Bir Yoldayım” şiirini okuyarak başlar. Şenel, saz şairliğine başlamadan önce hayatında olağanüstü bir durum yaşamamış ve bade içmemiştir. Bade içen âşıklara saygı duyduğunu, ancak günümüzde artık bade içen âşık kalmadığını ifade eder (Turan 2008: 556). Âşıklık geleneği içinde usta-çırak ilişkisiyle yetişen Şenel, âşıklık geleneğine köylerdeki köy odalarında başladığını ifade eder. Köy gençleri düğünlerde, özel günlerde toplandıklarında çeşitli oyunlar oynar ve türküler söylerler. Şenel’in babası da bu köy odalarında delikanlı başı olarak söylermiş. Bunlardan ve babasından etkilenen Şenel “bende acayip bir duygu heves vardı” diyerek âşıklığa duyduğu ilgiyi dile getirir. Bunun yanı sıra gramofonlarda Celal Güzel ve diğer âşıkları dinleyerek de kulak dolgunluğu elde etmiştir. Şenel’i usta-çırak ilişkisiyle yetiştiren hocaları ise Ali Kızıltuğ ve Mustafa Küçük’tür. Onların eserlerini dinleyerek onlardan feyz alarak sanatını icra etmektedir. Ustasız çırak olamayacağını, her dalda da böyle olduğunu söyler. Hocası Ali Kızıltuğ’un yetiştirdiği diğer âşıklar arasında Mihrican Bahar, Alişan Doğan yer almaktadır. Hocasına karşı çok saygılı ve vefalı olan âşık, usta malı şiirler de söyler. Bu ona göre saygının bir ifadesidir. Bu nedenle katıldığı tüm yerlerde mutlaka ustasının bir şiirini söyler (Turan 2008: 556).

İrticalen şiir söylemeyen Şenel, yazdığı şiirleri daha sonra düzeltir. Yüzün üzerinde şiiri ve ellinin üzerinde türküsü bulunan âşık bunları yayımlamayı düşünmektedir. Aynı zamanda saz şairi arkadaşlarının sözlerini de bestelemektedir. Şiirlerinin konusu vatan, sıla hasreti, aşk ve ayrılıktır. Yazdığı aşk ve ayrılık şiirlerini yaşadığı birkaç ayrılıktan etkilenerek yazmıştır. Koşma türü şiirler söyleyen âşığın katıldığı yarışmalardan kazandığı ikincilik ve üçüncülük ödülleri bulunmaktadır. Atışmalara katılmayan Şenel, sırf zevk için ozanlar derneğinde, âşıklar kahvesinde, özel programlarda, düğünlerde çalıp söylemektedir. Herhangi bir radyo ve televizyon programı bulunmamakla birlikte konuk olarak katıldığı programlar olmuştur. Ayrıca iki kaseti bulunmaktadır. Oğullarını, kardeşlerini, yeğenlerini de yetiştiren âşık, onlara da kaset yapmayı düşünmektedir (Turan 2008: 556).

Şenel, âşıklık geleneğiyle ilgili düşüncelerini şöyle ifade eder: “Bu bir kültürdür. Bizim yaptığımız da zaten kültürümüze hizmettir. Ülkemizde herkes istediği müziği dinleme hürriyetine sahiptir. Kimi pop, kimi rock, kimi de Türk sanat müziği dinler. Ben bunlara saygı duyuyorum; ama bizim kültürümüz diğer yandan halk ozanları, halk türküleri, halk deyişleridir. Günümüzde âşıkların kendisi de dâhil olmak üzere kolaya kaçıyorlar. Eski âşıklarımızın yayın organı, medya yoktu. Günümüzde bakıyorsun birisi bir türküyle gündeme geliyor. Eskiden bu zordu, şimdi çok basit. Eski âşıkların kalıcılığı vardı, şimdiki âşıklarımızın ise yok.” (Turan 2008: 556).